Ədiləgilin evi. Axşamçağıdır. Ə d i l ə əynində ev şalvarı və kofta divanda uzanıb jurnallara baxır. Qarı yenə də səhnənin sağ küncündə köhnə bir kürsünün üstündə oturub corab toxuyur. Həmişəki kimi, heç kimə və heç nəyə fikir vermir, fikri yalnız toxuduğu corabdadır.
    Qarı(corab toxuya-toxuya, elə bil, öz-özü ilə danışır). Bu corabı üçüncü oğlum üçün toxuyuram. Ondan əvvəlkilər etibarsızdırlar, həm birinci oğlum, həm ikinci oğlum. Amma üçüncü oğlum ən yaxşı oğlumdur. Ən çox onu istəyirəm. Özü də əlləri torpaq kimi bərəkətlidir, torpaq kimi ətirlidir... (Işinə davam edir.)
    Ə d i l ə jurnalı bir tərəfə ataraq, qalxıb radioqəbuledicini yandırır, sonra söndürür. Bir az evdə var-gəl edib yenə divanda uzanır. Bayır qapısının səsi gəlir: açılıb-örtülür.
    Xəlilin səsi. Aldım, mamoçka, səhərdən növbəyə durmuşam. (Əlində kiçik bağlama səhnəyə daxil olur.) Ay adam düzülmüşdü növbəyə ha... (Radioqəbuledicini yandırır: birinci şəkildəki kimi, yenə də oyun havası çalınır. Xəlil musiqi sədaları altında əllərini qaldırıb oynaya-oynaya gəlir.) Ay-na-na-nanay-nay-na-na-na nay-na-nanay-nay-na-na-nay...
    Ə d i l ə (qalxıb divanda oturaraq). Əşşi, söndür, sən Allah o radionu. Yekə kişisən.
    X ə l i l (oynaya-oynaya Ədiləyə yaxınlaşır). Qoy bir səni maç eləyim.
    Ə d i l ə (onu kənar edib, ayağa qalxır). Qurtar dedim.
    X ə l i l. Yaxşı, yaxşı, mamoçka. (Gedib radioqəbuledicini söndürür.) Vəssalam-şüttamam. (Əlindəki bağlamanı göstərir.) Xurustal vazadır, mamoçka, on iki manat iyirmi doqquz qəpiyə. Qoy açım bax, əntiqə şeydir.
    Ə d i l ə. Lazım deyil, açma.
    X ə l i l (əlindəki bağlamanı aça-aça). Niyə, bax də, mamoçka...
    Ə d i l ə (bir az əsəbi). Dedim ki, açma, baxmıram. Kiçik pauza.
    Ədilə gedib radioqəbuledicini yandırır.
    X ə l i l. On iki manat iyirmi doqquz qəpiyə. Deynən ki, bunu niyə iyirmi doqquz qəpiyə eləyirsən, ya otuz qəpik elə, ya da iyirmi beş. Bir qəpiyi kimdir kassirdən alan?
    Ə d i l ə. Sən kassirin canı, qurtar bu söhbətləri.
    X ə l i l (səmimi surətdə). Sənə nə olub, Ədilə?
    Ə d i l ə (yenə divanda oturaraq bir az mütəəssir). Heç nə, nə olacaq ki?.. (Yenə qalxıb radioqəbuledicini söndürür.)
    X ə l i l. Niyə söndürdün, yaxşı çalırdı ki...
    Ə d i l ə. Farslar deyib: kəm-kəm buxur, həmişə buxur.
    X ə l i l (əlindəki bağlamanı mizin üstünə qoyaraq kövrəlmiş halda). Bəlkə mən getdiyimə görə inciyirsən? Vallah, mamoçka, sənsiz boğazımdan keçən hər tikə mənə haram olur, özün bilirsən. Amma getmirsən də: neyləyim. Bəlkə gedək?
    Ə d i l ə. Yox, həvəsim yoxdur, yorğunam. Sən get, inciyib-eləmərəm, niyə inciyirəm ki? (Xəlilə yaxınlaşıb qalstukunu düzəldir.) Bu qalstuk yaman yaraşır sənə.
    X ə l i l (feyziyab olur). Sən seçmisən də...
    Ə d i l ə. Gərək ikisini alaydıq. Indi moddur, birini də kəsib dəsmal kimi cibə qoyurlar... Çox yaraşıqlıdır.
    X ə l i l. Amma özün getmirsən də... Səlimin bu uşağının ad günündə üç ildir səninlə birlikdə iştirak edirik. Indi heç birimiz getməsək yaxşı olmaz də...
    Ə d i l ə. Əlbəttə...
    X ə l i l. Mən deyərəm, sənin adından da üzrxahlıq edərəm ki, xəstələnib, tez də qayıdaram.
    Ə d i l ə başını tərpədir, yəni ki, hə, belədir.
    Sonra yenə divanda uzanır.
    X ə l i l. Hərçənd Səlim mənim dostumdur, amma kurorta getdiyimiz yerdə on iki manat otuz qəpik bəxşişə vermək də bir şey deyil, öz aramızdır... Düzdür, Səlim bəxşişə-zada fikir verən deyil, amma əliboş getmək də olmaz axı...
    Bayır qapısının zəngi çalınır. Xəlil qapını açmağa gedir.
    Züleyxanın səsi. Salaməleyküm, Xəlil müəllim.
    Gülzarın səsi. Axşamınız xeyir.
    Xəlilin səsi. Salam, salam. Keçin içəri. Adıçka evdədir.
    Züleyxa, Gülzar, ardlarınca da Xəlil səhnəyə daxil olurlar.
    Z ü l e y x a. Yeyo vısoçestvo otdıxayet...
    Ə d i l ə (ayağa qalxır). Gəlin.
    X ə l i l. Elə yaxşı oldu gəldiniz. Mən gedirəm. Adıçka da darıxmaz.
    Z ü l e y x a. Hara gedirsiniz, Xəlil müəllim?
    X ə l i l. Mənim dostum Səlim Kərimovun oğlunun ad günüdür.
    G ü l z a r. Bəs Ada?
    Ə d i l ə. Mən getmirəm, həvəsim yoxdur. Oturun.
    Qızlar otururlar.
    Z ü l e y x a. Qonaqlığa nə həvəs?
    X ə l i l. Nə qədər edirəm, getmir. Sizə bir yaxşı çay dəmləyimmi?
    G ü l z a r. Çox sağ olun, Xəlil müəllim.
    X ə l i l (şalvarının «pistonçik»indən iri saatını çıxarıb baxır). Yaxşı, mamoçka, daha vaxtdır, mən getdim. (Gəlib Ədilənin yanağından öpür.) Sağ ol, darıxma, ancaq sən Allah... Sağ olun. (Bağlamanı götürüb səhnədən çıxa-çıxa) Tez qayıdacağam. Gülzar (Xəlilin ardınca baxa-baxa). Dünyada bu Xəlil müəllimdən yaxşı adam yoxdur. Vallah, qızıldır.
    Ə d i l ə. Neçə dəfə demişəm ki, ona «müəllim» demə.
    G ü l z a r. Bəs nə deyim?
    Z ü l e y x a. Xəliluşka.
    Ə d i l ə (əsəbi). Bununçun gəlmisiz?
    Z ü l e y x a. Yaxşı, yaxşı... (Gülzara işarə edərək, Ədiləyə) Bunun qiymətini heç soruşmursan?
    Ə d i l ə. Hə, doğrudan, Gülya, bu gün axı, sənin imtahanın idi. Neçə aldın?
    G ü l z a r (Iki barmağını yuxarı qaldırıb göstərir). Özü də yağlısından.
    Ə d i l ə (mütəəssir). Yox a?
    Züleyxa(gülür). Neçə dəfə buna deyirəm ki, ay qız, bundan sonra daha səndən instituta girən olmaz. Havayı yerə kağız-kuğuza vaxt sərf eləmə, baxmır.
    G ü l z a r. Yayda əyaniyə verəcəyəm.
    Z ü l e y x a. Qızın yaşda uşaqlarla padruqalıq eləyərsən.
    G ü l z a r. Məni kəsilməyim yandırmır e, Ada, Səadət xanımın mənə «iki» verməyi yandırır. Otuz ildir bizimlə qonşudur. Onun qruppasına düşmüşdüm, elə bil heç məni tanımır, bir dənə zırpı «iki», Solmaz var e, o biri qonşumuz, ona «beş» verdi. Bayaq çıxıb küçədə qabağıma. Deyirəm ki, Səadət xanım, niyə mənə «iki» verdiniz, amma Solmaza «beş», yəni Solmaz məndən yaxşı bilir? Deyir ki, (yamsılayır) Gülzar, bəyəm sən bilmirsən ki, mən səni nə qədər çox istəyirəm? Deyir ki, mən Solmazı görəndə heç salam vermirəm, amma səni görəndə həmişə qucaqlayıb öpürəm. Dedim ki, Səadət xanım, yaxşısı budur ki, siz Solmazı qucaqlayıb öpün, amma «beşi» mənə verin.
    Ə d i l ə (gülür). Yaxşı oxu də...
    G ü l z a r. Oxuyuram də...
    Z ü l e y x a. Düz deyir, Ada, oxumağına oxuyur...
    G ü l z a r. Mürdəşir əliəyri adamların üzünü yusun.
    Z ü l e y x a. Yavaş de, Baba eşidər...
    G ü l z a r. Ada, deyirəm, görəsən, Babanın arvadı onunla necə yatır?
    Ə d i l ə. Mən nə bilim, gecə yanlarında oluram bəyəm?
    Züleyxa (əlini yelləyir). Eh, vse oni k çertovoy materi... durun gedək kinoya. Yaxşı kino gedir, Ada. «Qansterlər və filantroplar». Yaxşı da havadır – çisəkləyir bala-bala. Elə bil yaz axşamıdır.
    G ü l z a r. Hə, geyin, Ada, gedək. Lap o vaxtlardakı kimi. Gedək oturaq, gülək. Ürəkdən gülək. Elə bilək ki, yenə on yeddi yaşımız var. Yadımızdan çıxaraq hər şeyi.
    Z ü l e y x a. Bəlkə mən də rahat yatdım bu gecə, daha krinplin palto yuxuma girmədi...
    G ü l z a r. Əşşi, əl çək, sən Allah bu krinplin paltodan. Dur, Ada, dur geyin.
    Ə d i l ə (bir biganəliklə). Yox, mən getmirəm.
    Z ü l e y x a. Getmirsən?
    G ü l z a r. Biz də Səlim Kərimovun oğlunun den rojdeniyasına getmirik ki...
    Ə d i l ə (eyni biganəliklə). Yox, həvəsim yoxdur, siz gedin. Mən getmirəm.
    Kiçik pauza.
    Z ü l e y x a. Ada, sənə nə olub bu axır vaxtlar? Gəl ciddi danışaq.
    Ə d i l ə (gülümsəyə-gülümsəyə). Ciddi danışmaq sənə yaraşmır. Mənim də ciddi danışmağa həvəsim yoxdur. Gülzar(ironiya ilə). Doğrudan da. Biz nə münasibətlə ciddi danışmalıyıq? Bizə ciddi danışmaq yaramaz. Bizim ciddi danışmağa hüququmuz yoxdur. Biz gərək həmişə üzdən gedək. Biz gərək özümüz də özümüzlə zarafat edək, gərək gizlənək özümüz özümüzdən.
    Z ü l e y x a. Sən Allah, axşam-axşam qanımızı qaraltmayın. (Əsəbi halda) Indi neyləyək, gedək, özümüzü öldürək? Başlamayın faciə oynamağa axşam vaxtı. Heç olmasa tamaşaçılara yazığınız gəlsin. Gülzar(açıq ironiya ilə). Bilin ki, bu saat, haradasa uzaq səhralardan birində, Atakama səhrasında gözəl bir qız bir qurtum suya həsrətdir – şükür edin. Bilin ki, bu saat, haradasa, uzaq ölkələrdən birində bir adada, Nyufaundlend adasında gözəl, zavallı bir qız bir tikə çörəkdən ötrü hər şeyə hazırdır – şükür edin. Bilin ki...
    Ə d i l ə (onun sözünü kəsərək). Gülməli deyil.
    G ü l z a r. Əlbəttə, özümüzü qoyub sözümüzə kim güləcək? Starıye koketki... (Gülür.)
    Z ü l e y x a (Ədiləyə). Məni yandıran odur ki, sən də özünü bizimlə bir cərgəyə qoyursan, özünü bizə tay edirsən, ürəyin açılmır heç vaxt. Bu saat mənim üçün, Ada, ən ali xoşbəxtlik, sizin kimi bir ailə qurub öz xarabamda oturmaqdır. Amma sənin yanına gələndə adamın ürəyi şad olmaqdansa, bütün həyata nifrət edirsən. Bizim də ki, buradan başqa getməyə ayrı yerimiz yoxdur. Nə olub axı, Ada, daha nə istəyirsən?
    Ə d i l ə (əsəbi). Dedim ki, qurtarın bu sual-cavabları!
    Züleyxa(ayağa qalxaraq). Dur, Gülya, dur gedək. (Ədiləyə işarə ilə) Bunun qəsdi ürəyimizi sıxıb suyunu çıxarmaqdır. Özümüz gedək kinoya.
    Gülzar(əvvəlki ironiya ilə). Elə bilək ki, yenə on yeddi yaşımız var. Bığ yeri təzəcə tərləmiş oğlanlarla flirt edək. Ürəkdən gülək.
    Z ü l e y x a. Istəsək də edə bilməyəcəyik, istəsək də ürəkdən gülməyəcəyik. Dodağımız ki, qaçacaq – kifayətdir. Ürəkdən gülmək bizə heç lazım da deyil. Neyləyirik? Nəyimizə gərəkdir?
    G ü l z a r. Doğrudan da. «Gülən adam» deyilik ki. (Ədiləyə) Privet. Bizim adımızdan Xəlil müəllimə üzrxahlıq elə ki, vacib işimiz olduğuna görə onu gözləyə bilmədik.
    Ə d i l ə. Mütləq.
    Gülzar ilə Züleyxa gedirlər. Ədilə otaqda var-gəl edir, pəncərədən baxır, radionu yandırır, yenə söndürür, sonra gəlib divanda oturur. Yavaş-yavaş tamamilə fikrə dalır. Qara frak geymiş Skripkaçı əlində skripka səhnəyə daxil olub, Ədiləyə yaxınlaşır, onun başı üzərində dayanıb çalmağa başlayır. Səhnə qaralır, işıqlananda artıq sağ küncdə oturub corab toxuyan Qarı yoxdur. Birdən Kişi içəri girir. Ədilə onu görcək ayağa sıçrayır.
    Ə d i l ə. Siz gəldiniz? Mən bilirdim ki, siz gələcəksiniz. Mən sizi gözləyirdim. Bilirdim ki, evə də gələcəksiniz. Gəlin, gəlin əyləşin.
    Kişi(gülümsəyir). Siz əsl ev sahibəsinə oxşayırsınız.
    Ə d i l ə. Doğrudan? Mən bu saat əsl ev sahibəsi kimi sizə qulluq edəcəyəm. Qəhvə dəmləyimmi? Ya çay içirsiniz? Bəlkə şampan partladaq? Elə bilək ki, Yeni il gəlib, Yeni il axşamıdır, biz sizinlə ikimiz Yeni ili qarşılayırıq, musiqiyə qulaq asırıq, rəqs edirik, hə?.. Istəyirsiniz siz Şaxta baba olun?
    Kiçik pauza.
    Bəlkə sizin məktubunuz gəlmədiyi üçün dilxor olmusunuz?
    K i ş i. Yox, bu məktub, onsuz da, gələcək – tez-gec. O zaman daha biz görüşməyəcəyik. Çünki daha bir-birimizə lazım olmayacağıq.
    Ə d i l ə. Yox, yox. Istəmirəm. Mən sizdən ayrılmaq istəmirəm. Mən həmişə sizinlə olmaq istəyirəm. Siz olmasanız... Siz olmasanız, artıq hər şey bitər.
    Kişi(gülümsəyir). Yox, belə deyil.
    Ə d i l ə. Mən o məktubu sizə verməyəcəyəm. Mən o məktubu sizdən gizlədəcəyəm. Mən o məktubu cıracağam.
    K i ş i. Yox, siz məktubu cırmayacaqsınız, siz o məktubu gizlətməyəcəksiniz, çünki bilirsiniz ki, mən o məktubu gözləyirəm.
    Ə d i l ə. Düzdür...
    K i ş i. Indi isə geyinin. Geyinin, çıxaq gəzməyə. Mən sizi gəzməyə dəvət edirəm.
    Ə d i l ə. Doğrudan? Mən bu saat geyinərəm. Biz sizinlə yağışın altında gəzəcəyik. Dünyada bizdən başqa heç kim olmayacaq. Təkcə biz olacağıq. Ancaq özümüz (Qaça-qaça səhnədən çıxır və əynində plaş tez də qayıdır.) Gedək. Gedək gəzək. Səhərə kimi gəzək. Unudaq hər şeyi. Elə bilək ki, hər şey həqiqətdir.
    Işıq yavaş-yavaş sönür. Qara frak geymiş Skripkaçı skripkanı ehtiyatla – elə bil qorxur ki, bu saat kimi isə yuxudan oyadacaq – boynundan götürüb barmaqlarının ucunda səhnədən çıxır. Artıq işıq yalnız onların ikisinin üstünə düşür.
    Ə d i l ə (plaşının boynunu qaldırır). Mən həmişə bu cür çiskinli yaz axşamının həsrətində olmuşam. Bax, sizinlə bu cür, ikilikdə, bu cür çiskinli yaz axşamında boş küçələrlə addımlamağın həsrətində olmuşam... Həmişə bu cür havada pəncərənin qabağında durub küçəyə tamaşa edərkən mənə elə gəlib ki, bu sakinlər də, bu daş küçə də həsrətdədirlər... Mənə elə gəlib ki, onlar addım həsrəti çəkir... Biz qoymayacağıq ki, bu gün onlar həsrət çəksinlər... Biz səhərə kimi gəzəcəyik, elə deyilmi?
    K i ş i. Biz söhbət edəcəyik.
    Ə d i l ə (addımlaya-addımlaya). Biz söhbət edəcəyik və səhərə kimi gəzəcəyik. Bizi heç kim gözləmir. Biz heç kimə lazım deyilik. Bizə də heç kim lazım deyil. Bax, beləcə qayğısız, azad, elə hey gəzişəcəyik, səhərə kimi gəzişəcəyik. Unudacağıq ki, bu gəzinti müvəqqətidir. Unudacağıq ki, hər şey müvəqqətidir. Unudacağıq ki, bizim bu gəzintimiz kiminçünsə gülməli görünür, kiminçünsə bu, mənasız bir şeydir...
    K i ş i. Nə üçün bu gəzinti kiminçünsə gülməli görünməlidir?
    Ə d i l ə. Nə üçün? (Ayaq saxlayır.) Nə üçün... Bilmirəm... Mən bu hissi həmişə keçirirəm, bilirsinizmi, həmişə... Necə deyim?.. (Kiçik pauzadan sonra.) Yadınıza gəlirmi, iyun ayında televizorla futbol verilişləri verirdilər. Meksikadakı Dünya birinciliyindən. Futbolçular oynayırdılar, onların oyununu lentə çəkirdilər, səhəri gün televizorla göstərirdilər. Camaat futbola görə toyunu təxirə salırdı ki, adam gəlməz. Şəhərdə kişi gözə dəymirdi, elə bil müharibə vaxtıdır. Hamı televizora baxırdı. Futbol vaxtı artistlərin də qanı qaralırdı – teatr boş olacaqdı. Hamımız oturub televizora baxırdıq. Futbolçular hücum edirdilər, qapıya top vururdular, həsrətlə, həyəcanla topun ardınca baxırdılar. Amma biz həyəcanlanmırdıq, çünki bilirdik ki, top qapıdan keçməyəcək. Çünki hesabı əvvəlcədən bilirdik. Bilirdik ki, neçənci dəqiqədə hansı qapıya top vurulacaq, neçə top vurulacaq, topları kim vuracaq. Bütün bunları dünəndən bilirdik, qəzetdə oxumuşduq, radio ilə eşitmişdik. Biz lentə baxırdıq. Oyunçular isə oynayırdılar və heç nədən xəbərləri yox idi. Qapıya top vurub bir-birlərini qucaqlayırdılar, sevinirdilər, diz üstə çöküb xaç çevirirdilər, amma biz bilirdik ki, bu sevinc çox ömürsüzdür, bir azdan onlar uduzacaqlar. Biz onların taleyindən xəbərdar idik, bilirdik ki, onları nə gözləyir. Bilirdik ki, bu sevinc mənasızdır. Bilirdik ki, o biri komandanın da həyəcanlanması, iztirab çəkməsi yersizdir, çünki bir azdan onlar oyunu udacaqlar. Onlar isə heç nə bilmirdi, onların heç nədən xəbəri yox idi... Bax, mən həmişə bunu hiss edirəm. Mən bunu daima, daima hiss edirəm, həmişə mənə elə gəlir ki, bizim bütün sevinclərimiz, bizim bütün kədərlərimiz kiminçünsə çox cılız görünür. Kiminçünsə bütün bunlar mənasız bir əyləncə təsiri bağışlayır. Günlərin bir günü öləcəyik və bu kədərlərdən, bu sevinclərdən əsər-əlamət qalmayacaq. On il yaşayacağıq, iyirmi il yaşayacağıq, otuz il, qırx il, yüz il; sonra isə, fərq etməz, həmin sevinc də, həmin kədər də çıxıb gedəcək işinin dalınca... Indi isə hər şeyi unudaq... hər şeyi unudaq, dolaşaq bu boş küçələri, gəzək sabaha kimi.
    Kiçik pauza.
    Onlar asta addımlarla gəzişirlər.
    Kişi(əvvəlcə sıxıla-sıxıla danışır, sonra isə tamam açılır). Siz nə üçün bu on ilə, bu iyirmi ilə, bu qırx ilə bir əbədiyyət kimi baxmırsınız?
    Ə d i l ə. Əbədiyyət? Bu söz məni lap əsəbiləşdirir... (Gülür.)
    K i ş i. Qədim bir Şərq əfsanəsi var: bax, bu min verstlərlə hündürlükdə, zirvəsi görünməyən almaz dağdır. Hər min ildə bir dəfə, kiçik bir quşcuğaz bu dağa qonur və dimdiyi ilə döyəcləyədöyəcləyə bu dağı yonur. Sonra yenə uçub gedir. Uçub gedir ki, min ildən sonra bir də gəlsin. Gəlsin yenə də kiçicik dimdiyi ilə döyəcləyə-döyəcləyə almaz dağı yonsun. Quşcuğaz bu almaz dağı tamamilə yonub qurtardıqdan sonra, əbədiyyətin yalnız ilk anı keçəcək...
    Ə d i l ə (kiçik pauzadan sonra). Hər min ildə bir... (Gülümsəyir.) Doğrudan da, hərgah əbədiyyət bu qədər intəhasızdırsa, nə üçün iyirmi il özü də bir əbədiyyət olmasın? Bilirsinizmi nə üçün? Ona görə ki, bu iyirmi ildə Yoldaş Təklər yaşayır... Bu iyirmi ildə Babalar yaşayır... Bu iyirmi ildə Züleyxa kimi, Gülzar kimi bədbəxtlər yaşayır... Onların həyatı əbədiyyət üçün əsas vermir... Bu iyirmi ildə Ədilə kimi arzusuz adamlar yaşayır... Məgər siz onları məhşər ayağına çəkmədinizmi?
    K i ş i. Əgər Ədilə arzusuz olsaydı, biz ikimiz bir yerdə, bu yaz axşamı, bu çiskinli havada, bu boş küçələrdə addımlamazdıq.
    Ə d i l ə (həyəcanla). Bəs, Yoldaş Təkə nə deyirsiniz? Bəs, Babaya nə deyirsiniz? Siz ki, onları sual-cavaba tutdunuz...
    K i ş i. Onları siz çağırmışdınız. Lakin siz başqa adamlar da çağıra bilərdiniz.
    Ə d i l ə (ayaq saxlayır). Başqa adamlar? Kimi? Mən başqa adam tanımıram... Səlim Kərimovu çağıraydımmı, Xəlilin şöbə müdirini? O da belə olacaqdır. Hər dəfə o mənə elə baxır ki, bu baxışların mənasını Xəlildən başqa hamı başa düşür. Müəllimə Səadət xanımı çağıraydımmı? O da belə olacaqdı... Adili çağıraydımmı? O da belə olacaqdı... Ondan da soruşacaqdınız ki, Züleyxa kimi neçə qızı şikəst eləmisən?.. Onları çağıraydımmı?
    K i ş i. Yox.
    Ə d i l ə. Başqa heç kim yoxdur.
    K i ş i. Var. Siz qonşunuz Fazili çağıraydınız. Gecə-gündüz işləyib o boyda ailəni dolandırır, amma evlərindən gülüş əskik olmur. Biz bunun səbəbini ondan soruşardıq. Siz Məsmə müəlliməni çağıraydınız, orta məktəbdə sizə dərs deyən müəlliməni... Qocalıb əldən düşüb, amma məktəbdən əl çəkmir. Biz bunun səbəbini ondan soruşardıq. Siz atanızı çağıraydınız.
    Ə d i l ə. Mənim atam ölüb.
    K i ş i. Biz onun səbəbini ondan soruşardıq. Biz ondan soruşardıq ki, hərgah hər şey bu qədər boş və mənasızdırsa, nə üçün siz, otuz beş yaşlı cavan bir kişi, müharibədə həlak oldunuz? Yəqin ki, o, cavab verərdi...
    Ə d i l ə. Bəlkə də... Bəlkə də o cavab verərdi. Lakin yalnız bu cavabla bizim həyatımız dəyişərdimi?
    K i ş i. Yox, yalnız bu cavabla sizin həyatınız dəyişməzdi. Çünki siz özününz bunu istəmirsiniz. Siz atanızı çağırmazdınız da. Siz Məsmə müəlliməni də çağırmazdınız. Onlar sizə lazım deyil.
    Ədilə nə isə demək istəyir.
    Yox, mənim sözümü kəsməyin. Mən bu gün demək istədiklərimi sizə deməliyəm... (Kiçik pauzadan sonra) Onlar sizə lazım deyil, çünki siz özünüzü təcrid etmisiniz. Sizə elə gəlir ki, artıq həyatın hər üzünü görmüsünüz, artıq hər şey bir heçdir sizin üçün. Əslində isə həyatdan və insanlardan xəbərsizsiniz. Siz həyatdan və insanlardan xəbərsiz olduğunuz üçün hər şeyə mənasızlıq təcəssümü kimi baxırsınız. Lakin bir gün öz pəncərənizdən hər gün gördüyünüz, dəfələrlə gördüyünüz şəhərə nəzər salın. Elə bilin ilk dəfədir bu şəhəri görürsünüz. Bu şəhərdə hər bir damın altında yaşayan adamlar barədə düşünün. Axı, bütün bunlar hamısı, bütün bu həyat, bütün bu insanlar, bütün bu yaşayış mənasız ola bilməz. Siz fikirləşin ki, nə üçün bu adamlar bu evləri tikdirirlər, nə üçün bu adamlar bu fabrikləri, bu zavodları tikirlər, bu buruqları salırlar? Nə üçün bu qədər çalışırlar? Sizin bütün bunlardan xəbəriniz yoxdur. Siz özünüzü cəmiyyətdən təcrid etmisiniz.