– QAR!.. QAR!..
    Vay... QAR yağıb? Yazda bəyəm QAR yağar?
    Yox... Sən demə, qarğadı, ağacın budağına qonub, QAP-QAR salıb:
    – QAR-R-R... QAR-R-R...

    O qumru quşlarına bax, nə hirslə QURULDAYIR...
    Qumru quşu QUR-QUR QURULDAYIR. Elə bil deyir ki, mənə yuva QUR.
    QURMARAM, ay tənbəl qumru quşu, özün QUR.
    Sən QURA bilməsən, yaxşı mən QURARAM.
    QURULDAMA QUR-QUR, uç özün QUR.

    – Bir tapmaca deyim sənə?
    – Hə!
    – «Düyünü «SÜZ!» Bu nə «SÜZ»dü belə?
    «Dur ayağa, SÜZ!» Bəs bu nə «SÜZ»dü belə?

    – Qardaşım SAZ çalır.
    – SAZ SAZdı?
    – Hə, lap SAZdı!
    – SAZ SAZı SAZ çalır?
    – Hə, SAZ SAZı lap SAZ çalır!

    Birdən külək əsdi.
    Birdən də pırıldayıb bir qaranquş UÇDU.
    Mənim ürəyim UÇUNDU. Elə bildim qaranquşun yuvası UÇDU.
    Amma yox... Qaranquşun yuvası UÇMADI, özü UÇDU.
    Mənim də ürəyim daha UÇUNMADI.

    Yağış yağdı.
    DANA qaçdı DAMA.
    DAMDI, DAMDI, DAMCI-DAMCI su DAMDI DAMDAN.
    Hirsləndi DANA.
    Az qaldı DANA dırmaşa DAMA!

    GÜLÜŞ gümüş GÜLDANA GÜL yığdı.
    Birdən GÜLÜN biri əlindən yerə düşdü.
    GÜLƏR GÜLDÜ.
    GÜLÜŞ dedi:
    – GÜLƏR, adam GÜLƏ GÜLƏR?

    Getdim meynədən qara ÜZÜM ÜZÜM.
    ÜZÜMÜ ÜZDÜM, yedim.
    Vay...
    Bulaşdı ÜZÜM!..
    Getdim dənizdə ÜZÜM...
    Dənizdə ÜZDÜM, təmizləndi ÜZÜM.

    Bizim kəndimiz DAĞDADI. Biz də yayda getdik DAĞA.
    DAĞ nə DAĞ!.. Elə xoşlayıram, elə xoşlayıram DAĞI!..
    Meşələr, bulaqlar, yarğanlar... Bir də ki, bizim gözəlimiz kənd...
    Nə yaxşı ki, biz bütün yayı qalacayıq DAĞDA!
    Bir gün nənəm həyətdə ocaq qaladı. Yağı əritmək üçün qazana töküb ocağa qoydu.
    Yağ əridi, qaynadı, DAĞ oldu.
    Mən də qaçanda, az qaldı ayağım dəyə qazana, az qaldı DAĞIDAM yağı. Yaxşı ki, DAĞ YAĞ DAĞILMADI, məni də yandırmadı.
    Nənəm yaman qorxdu, hirsləndi:
    – Sənin ayağına, – dedi. DAĞ basacağam!
    Amma mən bilirəm, nənəm məni çox istəyir, lap çox, çox istəyir, ayağıma DAĞ basmayacaq!..
    Nənə elə deyir ki, mən eləcə qaçmayım, DAĞ yağı yerə DAĞITMAYIM! Axı,
    DAĞ yağ yandırar məni...

    Maşına mindik getdik, getdik, DÜZ getdik DÜZƏ.
    Oy, nə gözəldi DÜZ!.. Güldü, çiçəkdi, hər tərəf kəpənəkdi...
    Lalələr DÜZÜM-DÜZÜM DÜZÜLÜB DÜZDƏ.
    Ay gözəl DÜZÜM, qoy səndən lalələr üzüm, aparıb güldanlara DÜZÜM, sonra da güldanları şüşəbəndimizə DÜZÜM.
    – DÜZ deyirəm, nənə?
    – DÜZ dedin, Aysu!
    – Axı, nənə, sən deyirsən mən də DÜZƏM, dümDÜZƏM, DÜZDÜ, nənə, hə?
    – Hə, Aysu, DÜZÜ belə də! Sən DÜZ qızsan! Lap düm-bəDÜZ qızsan!
    – Bax, nənə, ode, uzaqda o ağac da DÜZ durub, DÜZDÜ?
    – DÜZDÜ, Aysu, bu da DÜZDÜ!
    DÜZDƏ gəzdik, gəzdik, yorulduq. Sonra da DÜZDƏN DÜZƏLDIK yola, gəldik evə.
    Oy, nə qədər lalə yığmışam DÜZDƏN!.. Çox sağ ol, gözəl DÜZÜM! Indi gedim, lalələri güldanlara DÜZÜM...

    Mənim saçım qapqaradı, babamın saçı ÇAL.
    Mənim papağımın quzu dərisi qapqaradı, amma babamın papağı ÇAL.
    Babam ot ÇALMAĞA gedir. Məni də özüylə aparır.
    Babam ot ÇALIR, ÇALIR, sonra yorulur, dəryazı bir tərəfə qoyur, gəlib ağacın kölgəsində oturur, termosdan çay töküb içir, sonra da balaca torbasından tütəyini çıxardıb həmişə ÇALDIĞI havanı ÇALIR.
    – Sən də əl ÇAL!.. – mənə deyir.
    Mən də əl ÇALIRAM. Sonra da gedirəm gül-çiçək yığmağa.
    Babam deyir:
    – Kolluğa getmə, ilan ÇALAR.
    Babam ÇALIR, mən də gül-çiçək dərirəm amma kolluğa girmirəm ki, ilan ÇALAR. Babam ÇALIR, dincini alır, yenə ayağa qalxır, dəryazı qaldırır, yenə ot ÇALIR...